‘Ik ken geen muziekvorm waarvan de liefhebbers zo sterk verdeeld zijn als de jazz,’ schrijft J. Bernlef in deze bundel essays over de geschiedenis van de jazzmuziek, een vervolg op zijn in 1993 verschenen Schiet niet op de pianist. Die verdeeldheid heeft ongetwijfeld te maken met de betrekkelijk korte geschiedenis en de bliksemsnelle ontwikkeling die de jazz de laatste honderd jaar heeft doorgemaakt Door die snelle ontwikkeling konden de liefhebbers naar hartelust met elkaar op de vuist, omdat die stijlen elkaar niet in afgesloten historische perioden opvolgden, maar lange tijd naast elkaar bleven bestaan. Bernlef steekt zijn eigen voorkeuren in deze bundel niet onder stoelen of banken, hij is polemisch en enthousiasmerend tegelijk.

De jazz heeft altijd Bernlefs warme belangstelling gehad. Niet alleen dichtte hij over jazz, hij schreef er ook een aantal essays over die in 1993 gebundeld werden in Schiet niet op de pianist en in 2006 publiceerde hij jazzverhalen in Hoe van de trap te vallen.

Omslag is beschadigd door prijssticker. Verder is het boek goed.