Het NJA verzorgt samen met Loek Dikker zelf thans een CD-uitgave van het album Love Cry and Super Nimbus. Bassist Wim Essed verklaart dit initiatief desgevraagd nader.

Deze Loek Dikker Groep heeft met Love Cry and Super Nimbus in de betrekkelijk korte bestaansperiode jammerlijk gefaald in het genereren van populariteit onder kenners en volgers van de contemporaine golf van revolutionaire ‘Umwertung aller bis dann dagewesener Klänge’. Terwijl men toch op zijn minst enige nieuwsgierige belangstelling zou mogen verwachten voor de alternatieve aanvliegroute die het gezelschap zich toe-eigende teneinde het gestelde doel te verwezenlijken.

Een absentie van goudgelakte, daarmede aan de Mammon refererende toeter-instrumenten sprong direct in het oog, om nog maar te zwijgen over de onmiskenbare referenties aan bepaalde in de toenmalige moderne muziekpraktijk voorkomende klankvoorstellingen. Interessant is dat het enige door de longen aangedreven instrument een door Ralph de Jongh met verve aangeblazen originele Tibetaanse langeafstands-hoorn betreft. Zeer ongewoon!
Desalniettemin tendeerde het gemiddelde bezoekersaantal tijdens de wekelijkse concerten in De Kosmos (voorheen Fantasio) ruw geschat richting nul, met als meest frequente gast de New Yorkse muzikaal experimentator B. Greene, dewelke als een Walter de Rochebrune avant-la-lettre enkele kavels verderop in een tuinhuisje resideerde en tijdens zijn bezoek nimmer zijn tot over de enkels reikende, mottige bontjas af placht te leggen.

Inmiddels worden de thans (nog) levende kenners en belangstellenden in staat gesteld middels een handzame heruitgave zichzelve een beeld te vormen van de ruim vierenvijftig jaar geleden ontstane klankwereld.
Ervan uitgaande dat het geknechte proletariaat toentertijd door ons toedoen geen millimeter uit het kapitalistische moeras is verheven, hopen wij thans toch voorzichtig op een positiever resultaat.

Wim Essed, bassist, componist en co-producer